‘Bubbles’
De laatste dames in de kerk voelden zich kennelijk wat onbehaaglijk. Er zwierven opgeschoten jongeren rond de Ontmoetingskerk. Hoodies (van die truicapuchons), petjes en slungelig. Het begon al wat te schemeren en wat moesten die gasten; zo rond te hangen bij de laatste fietsen? Helemaal vertrouwen deden we het niet.
Ineens stond er één half in de deuropening. ‘Of we nog open waren,’ vroeg hij. Ik had de neiging om te zeggen dat we aan het sluiten waren, maar flapte eruit: ‘Je ziet, we zijn er nog! Kom binnen.’ En dat deden ze. En het werd erg leuk. We lieten hen de kerkzaal zien en raakten in een leuk gesprek. Over kerk, geloof, Christendom en Islam.
Ze waren zelf misschien ook een beetje verrast. ‘Ik heb ‘m niet zo vaak zo serieus gezien,’ giechelde één van de heren over een ander. Misschien dat we allemaal een beetje door onze vooroordelen heen moesten komen, maar dat bleek eigenlijk heel gemakkelijk. Toen we onze eigen aarzelingen even opzij hadden gezet. Toch eens wat vaker onze eigen bubbles doorbreken; maak je nog eens een keer wat moois mee!
‘Kom ook een keer bij ons,’ zeiden ze bij het afscheid. ‘Ik laat me graag uitnodigen,’ zei ik. Dat moet nog gebeuren. Maar als onze gasten dit stukje lezen, denken ze er misschien weer aan.
Ds Wouter Slob (wouter.slob@pkn-nijmegen.nl)
