‘Dag Dukenburgers’
We tonen ons op straat. Gebruiken het zinnetje: “Het mag weer.” Feestjes, wel of niet omhelzingen, handen geven, boksen, afstand houden, mondkapje. Corona even voorbij. Dag Dukenburgers.
Vanuit de kerk liep ik door de kleurige wijk met al die verschillende mensen. Ik liep door de straten en kwam in de huizen. Voor verhalen van verdriet en voor troost. Ik hoorde in de kerk mensen over hun schulden, de gestegen energieprijzen, over de geboorte van hun kind, of over de dood van hun kind. Er werden mensen beroofd, en weer anderen gaven geld. Bij Maria staken we een kaars op, voor de behandeling van kanker. Of uit dankbaarheid voor een goede afloop. We hadden geduld met wie het leven soms vergeten. En anderen die traag worden. We verzamelden geld en goederen voor mensen die het nodig hebben. We ontmoetten de nabestaanden van de overledenen van corona. En hoorden de verhalen over eenzaamheid en opgesloten zijn in je hoofd en je angsten. En brachten en brengen mensen samen die dat willen delen. En we hebben gebeden, veel.
Dag Dukenburgers. Mijn tijd als pastor is deze zomer voorbij. Dan ga ik met pensioen. Maar ik onthoud je verhalen, als ik op straat loop of in de kerk kom. Dank voor dit mooie echte leven.
Ondertussen gaat het werk in de Ontmoetingskerk gewoon door. Met verdriet en troost en… kom maar eens kijken… bij het creatieve zomerprogramma bijvoorbeeld, in juli en augustus.
Dag Dukenburgers.
Trees Versteegen, pastor
