Trees 2022-2

‘Kom je mee wachten?’

Er is geen woord dat we de afgelopen tijd zo vaak oefenden als wachten. We wachten op het einde van de coronapandemie of op het einde van de maatregelen. En we hebben lang gewacht op de vaccinaties, die weer enige bewegingsvrijheid gaven. We wachten op uitgaan, het nachtleven, vakantie, als het kan. Wachten doen we niet alleen vanwege corona. Voor de Voedselbank wachten mensen in de rij tot ze het wekelijkse voedsel krijgen. In de azc’s en daarbuiten wachten mensen op een – tijdelijke – verblijfsvergunning.

De slachtoffers van de toeslagenaffaire wachten op een goede afhandeling. Het is een vorm van gedwongen wachten. We leerden wachten vanwege het leven zelf: wachten tot het kind groeide in onze levens en lichamen, of – tegenovergesteld – wachten tot de ziekte, de kanker, verdween uit ons lichaam. Of we wachten op de dood, aan het bed van een ander, soms in innerlijke vrede, dan weer in bange vermoedens. Soms kunnen we goed wachten, in stilte en overgave. Soms is het ongemakkelijk en zijn we ongeduldig.

De Ontmoetingskerk organiseert een reeks programma’s rond het thema wachten, van begin februari tot half april, Pasen. We tonen films. Er zijn tweewekelijks creatieve ontmoetingen, waarin we ervaringen van wachten verkennen. Er is poëzie en muziek. We diepen de thema’s uit vanuit filosofie en levensbeschouwing. In de zalen van de kerk is de fototentoonstelling het Wachten van Edwin Venema. Als je alleen moet wachten is het erger.

Kom je mee wachten?

Trees Versteegen

menu