‘Sluit je op in je huis, niet in je hart’
Als ik in de avond naar huis loop vanuit de kerk zijn de straten leeg, de gordijnen gesloten. Op een balkon blaft een hond. Uit de ramen van flatgebouwen schijnt licht en vaak beweegt er een blauwig licht, vermoedelijk van de tv’s die aanstaan. Ook overdag zijn de straten stiller. Openbare gebouwen zijn gesloten, winkels passen hun sluitingstijden aan. Wie naar de drukke supermarkt gaat ziet, misschien vol verbazing, dat de schappen van brood en houdbare melk leeg zijn. Met angst in hun hart en onzeker over de toekomst is een groep mensen gaan hamsteren, bang voor als het slechter wordt.
Maar als je je door de angsten laat leiden en je je alleen maar terugtrekt in jezelf verhardt je ziel. Je vergeet om over je eigen grenzen heen te kijken en wordt koud van binnen. Toch kunnen we, met een beetje aandacht, ook verwarmende initiatieven zien. Hoe bedreigend het coronavirus ook is, we lijken open te staan voor elkaar. Ineens wordt duidelijk hoeveel ouderen in Dukenburg alleen wonen en hoeveel onderlinge creatieve zorg er is. Ik zag ook een gezin afval vergaren uit het plantsoen: “Goed voor het milieu, de beweging en de verveling,” riepen ze.
Het is de tijd van onzekerheid, maar ook, als we attent zijn, voor nieuwe ervaringen. Blijf openstaan, sluit je misschien op in je huis, maar niet in je hart. Zorg goed voor jezelf, maar wees voor niemand bang en wijs niemand af. In de Ontmoetingskerk organiseren we, zolang het kan, bemoedigingsmomenten: even een praatje, even een kaarsje, even aandacht. Zodat het hart niet gesloten wordt.
Pastor Trees Versteege
