‘Een half en heel verhaal’
Drie weken woon ik nu in Nijmegen-Dukenburg.
Sinds 1 september werk ik voor de Ontmoetingskerk als pastor. Het is vooral kijken, luisteren, leren, ontdekken, uitzoeken wie wat doet en waar je bent. Gewapend met mijn Google Maps fiets of loop ik door het stadsdeel, binnendoorweggetjes zoekend van A naar B. Valt er al iets op? De mensen die ik ontmoet zijn vooral aardig. Ze zijn open en vertellen gauw hun eigen verhaal. Iedereen die hier woont heeft natuurlijk een eigen verhaal over wat er gebeurt in je leven: ‘Waar kom je vandaan?’ ‘Wat zijn je zorgen?’ Blijkbaar kunnen we elkaar die verhalen vertellen. Dat gebeurt in de Ontmoetingskerk, maar ook in het winkelcentrum, bij de kapper, de telefoonwinkel en in de sportschool komen stukken verhalen naar buiten. Over de burn-out of over hoe de (groot)ouders vanuit Afrika hier zijn komen wonen, over de dappere zelfstandige oma of over hoe pittig het kan zijn om als alleenstaande moeder te zorgen voor je kinderen, over die vriend die stervende is, over het kind dat te laat op school kwam. Fragmenten van een dagelijks leven dat we van elkaar kunnen horen.
Soms zegt iemand dan: “Dit is nog maar de helft van het verhaal. Die andere helft vertel ik je nog wel eens een keer.” Hoeveel heb ik nu gezien en gehoord? Nog niks. Ik proef de sfeer. Ik merk hoe rustig en aardig ik word geholpen aan de kassa. Ik vermoed hoe gespannen het leven van sommigen is die rondom kleine winkelcentra hangen. We vertellen elkaar verhalen over wat ons bezighoudt. Soms zijn het halve verhalen. Ik ben benieuwd naar het hele verhaal van de Dukenburgers.
Pastor Trees Versteegen
