‘Armpje drukken’
U herkent het misschien wel: een groep mensen op een terras met veel gelach en luide aanmoedigingen voor Jan, Piet of wie dan ook. Ellebogen op tafel. Armen recht omhoog, handen in elkaar en doordouwen maar: de arm van de tegenstander moet plat op tafel komen. De winnaar wordt toegejuicht. De verliezer betaalt.
Armpje drukken lijkt een beetje fout macho gedrag geworden. Toch is iets vergelijkbaars dagelijks te zien. Nu gaat u mij waarschijnlijk vragen: waar dan? Heel simpel. Zet de televisie aan of lees de krant. Gegarandeerd hoort u mensen zeggen dat zij harder lijden door de crisis dan anderen (en dus meer geld moeten krijgen). Het lijkt op armpje drukken maar dan met leed. Ik begrijp het wel. Het coronavirus doet niet aan rechtvaardigheid. De een krijgt er ongenadig hard van langs, terwijl de ander ‘nergens last van heeft.’ Maar ik vind het erg dat bepaalde groepen mensen in stilte in de verdrukking zijn gekomen. Zoals ze in een verpleeghuis in Heerde moeten meemaken dat 24 van de 73 bewoners zijn overleden. In ruim twee weken tijd.
Sommigen raakten hun halve vriendenkring kwijt (was te lezen in de Volkskrant van 30 mei). Iedereen kan beamen hoe erg het overlijden van een vriend of vriendin is. Laat staan zoveel in zo’n korte tijd. Niet alleen in Heerde maar ook in zoveel andere verpleeghuizen. Dat leed kon eerst alleen via een beeldscherm gedeeld worden. Nu ook weer een beetje/live achter plexiglas.
Daarom heb ik bewondering voor de woorden van een mevrouw uit de Horizon, opgeschreven door collega Peter Saras. Bewondering, omdat ze – na alles en ondanks alle regels en beperkingen – toch kan zeggen dat ze erg blij is met weer een klein moment van persoonlijk contact.
Die stille ramp in verpleeghuizen moet verteld worden. En verteld blijven worden. Zodat die ramp niet in stilte onder tafel verdwijnt. Zodat ook niet vergeten wordt dat deze mevrouw de ware kampioen armpje drukken is. Niet door te winnen. Maar door vol te houden. Zoals zoveel andere ‘ware kampioenen’.
Toon Kerssemakers