‘Zwarte kraaien’
Zondagmorgen. Het mooiste dagdeel van de week. Ook deze zondagmorgen in april 2020. De zon schijnt, een stoel buiten gezet, iPad op schoot. Schrijven over Oog voor elkaar in tijden van corona. Prachtig wat Dukenburgers – jong en oud – voor elkaar doen. Veel creatieve oplossingen om familie, vrienden of buren te bereiken.
Toch houden een paar nare gedachten me van het werk af. Ze blijven maar als lawaaiige zwarte kraaien om me heen vliegen. Twee dagen ervoor een dierbare tante aan corona verloren. Dezelfde dag een vrouw die op Twitter vindt dat afsterven van dor hout bij de natuur hoort. “We kunnen ons beter bekommeren om economie dan om kwetsbaren,” aldus die mevrouw. En ze is niet de enige die er zo over denkt. Veel teksten op sociale media gaan over flink zijn en niet meer zeuren over corona-ellende.
‘De lockdown heeft lang genoeg geduurd.’
Nu zult u zeggen: “Ach man, laat gaan. Dat is een ver van ons bedshow.” Helaas niet. Ook Dukenburgers blijken – weliswaar niet zo erg maar toch – elkaar in het openbaar de les te lezen. Bijvoorbeeld over de komst van de Skaeve Huse. “Weezenhofbewoners moeten hun mond houden. Niet zeuren. Of zelf maar eens dakloos worden. Dan begrijpen ze het tenminste.” Ook zijn er mensen die Skaeve-Husebewoners alleen maar als aso’s wegzetten.
Waarom deze uitspraken blijven knagen?
Omdat ze geen greintje inlevingsvermogen in anderen laten zien. Vanuit de grond van mijn hart meen ik dat iedereen, maar dan ook iedereen, gelijk bestaansrecht heeft. Dat elk mens recht heeft op inspraak over eigen leefwereld. Dat niet alleen het eigen ik telt, maar ook de verantwoordelijkheid voor anderen. Met alleen ego’s bouw je geen samenleving. Schoolmeesterachtig gepreek? Vast wel.
Het zij zo.
Ik ga weer aan de slag en lees opnieuw dat veel Dukenburgers in tijden van crisis wel degelijk op de ander letten. Ik voel me weer thuis en krijg weer plezier in het schrijven. De zwarte kraaien zijn verdwenen. Geluidloos.
Toon Kerssemakers
