‘Theo Vermeer’ - de Dukenburger

Theo met de Roos van Duckenburg

Dukenburger redacteur Theo Vermeer krijgt een andere positie in de redactie.

Onlangs is Theo Vermeer vanwege gezondheidsredenen en een beperking van de mobiliteit naar een flat in Nijmegen-Oost verhuisd, dichtbij de woning van zijn kleindochter, die ook door haar beroepsopleiding een liefdevolle alfahulp kan bieden.

Daarmee verandert de positie van Theo binnen de redactie, van een actief schrijvende redacteur naar een ondersteuner van de redactie op de achtergrond, mede vanwege zijn veelzijdige kennis van ons stadsdeel na vijftig jaar Dukenburgerschap. Theo schrijft dus geen nieuwe bijdragen meer voor de Dukenburger. Hij wil wel graag kritiek leveren en eventuele fouten en slordigheden in de kopij verbeteren. Om dit feit wat nadrukkelijker hier te markeren heeft de redactie mij (Janwillem Koten) verzocht om hem te bedanken voor de veelheid van bijdragen aan de Dukenburgse nieuwsvoorziening in de loop der jaren, maar ook voor zijn inzet voor het behouden van een zelfstandige Dukenburgse nieuwsvoorziening in het algemeen.

Niet lang geleden (2019) kreeg Theo de ‘Roos van Duckenburg’ toegekend en werd hij voor dat jaar Dukenburger van het jaar. De onderstaande foto laat Theo zien bij deze bijzondere gebeurtenis.

In de Dukenburger die toen verscheen werden uitgebreid de vele verdiensten opgesomd die hij voor Dukenburg heeft geleverd. Om niet in herhaling te vallen wil ik hier voor een meer persoonlijke visie op Theo uw aandacht vragen.

Daarbij zal ik vooral zijn redactionele activiteiten, bijdragen en kwaliteiten belichten. Ik ken Theo als wijkredacteur nu ongeveer veertig jaar. Ik had destijds de redactie van het nieuwe Dukenburgs wijkblad overgenomen vanwege de verhuizing van redacteur Jos Coolen naar Malden. Ik had dringend hulp nodig. Vrij snel daarna kwam Theo me helpen. De naam van het blad Nieuw Dukenburgs Wijkblad veranderde na een enquête in Trefpunt, dat door ons met behulp van gemeentelijke subsidie maandelijks werd uitgebracht. Het was een tijd dat de opmaak nog handmatig moest worden gedaan; een hele klus kan ik wel zeggen en veel extra schuif- en correctiewerk. Een grote voorwaart stap was toen de Dukenburger als veelkleurig magazine werd opgezet en waar we samen als redacteur voor werden uitgenodigd. Na enkele rumoerige beginvergaderingen zijn we met deze nieuwe veelkleurige opzet een groot succes geworden. Binnen de nieuwe redactie kreeg Theo de portefeuille Tolhuis, sport, groen en human interest. Zijn eerste artikel in de eerste Dukenburger ging over de bosparken in Dukenburg, zijn lievelingsthema. Doordat hij tevens lid was van de Zevensprong was hij goed georiënteerd over Dukenburg en het Dukenburgse beleid van de gemeente. De kracht van Theo was vooral zijn uitgebreid netwerk in ons stadsdeel, maar ook bij de gemeente en Nijmegenbreed. Dit bepaalde voor een deel ook zijn redactionele inbreng. Binnen de redactie was Theo meestal de rustige figuur die vaak met goede ideeën kwam. Maar hij kon tekeergaan wanneer gewone Dukenburgers onvoldoende aan bod kwamen of wanneer de Dukenburgse onafhankelijke nieuwsvoorziening in geding kwam.

Ik heb dus veertig jaar met Theo mogen samenwerken. Ik kan me niet herinneren dat we ooit een ernstig conflict hebben gehad, ook al waren er regelmatig meningsverschillen. Door ervaring wijzer geworden nam ik zijn woorden en adviezen serieus, omdat nogal eens bleek dat hij het bij het juiste einde had. Op den duur ontstond diepe vertrouwensband tussen ons.

Voordat een stuk definitief naar de redactie ging, stuurde ik daarvoor nog even een kladversie naar Theo. Vaak kwam hij met verbeteringen en aanvullingen, waarvan ik dankbaar gebruik maakte. We raakten zodanig op elkaar ingespeeld dat we maar weinig woorden hoefden te gebruiken. Lang overleg werd langzaam minder. Wanneer ik hem iets vroeg kon ik aan zijn gezicht welhaast raden wat het antwoord zou zijn. In de laatste jaren zaten we vaak rustig bij elkaar en dat voelt nog steeds bijzonder goed. Een warme vriendschap ontstond. Hij werd door ons gezin zeer gewaardeerd. Mijn dochter Saskia omschreef Theo als een vriendelijke, toegankelijke en lieve man, zoals je niet vaak tegenkomt en waarvan er veel meer moesten zijn. Ik beaam dit volledig. Ik denk dat de redactieleden het met de visie van Saskia eens zullen zijn.

Als je vrienden bent dan leer je geleidelijk aan de motivatie en de achtergrond van iemand kennen. In het kort gesteld, het was primair niet zijn bedoeling om mooie stukken te schrijven, maar vooral de doorsnee Dukenburger aan het woord te laten die meestal in andere bladen niet zo aan bod komt. Zijn ideaalbeeld voor ons stadsdeel is dat Dukenburg een buurt met nabuurzorg wordt waar mensen naar elkaar omkijken. Bovendien wil hij dat de Dukenburger de sociale olie van de Dukenburgse gemeenschap vormt. Theo ziet zich dan als redacteur graag als een drup sociale olie in ons stadsdeel.

Theo, hoewel je naar verre Nijmeegse oorden bent vertrokken, blijf je gelukkig met de redactie verbonden. We waarderen zeer dat je nu in een andere rol ons toch van dienst wil zijn. We zijn je daarvoor reuze dankbaar.