‘Lege zaterdag’
Dag 5 van de Vierdaagse begint met het geplaag van je biologische klok. Je wordt een half uur later wakker, je horloge laat je schrikken: “Ik heb me verslapen verdorie. Hoe kon ik vergeten de wekker aan te zetten…”
Zodra je weet dat je langer op je bed mag blijven, ontstaat de gelegenheid om na te denken. Dan reflecteer je op de voorbije dagen. Die waren gehaast met slapeloosheid en pijn. Maar ook en vooral op de mooie ontmoetingen, inspirerende gesprekken en de hartelijkheid van medewandelaars onderweg en het publiek langs de weg.
De vijfde ochtend van de Vierdaagse voelt leeg. Je voelt je als een kind dat wakker wordt en merkt dat alle dierbare gasten die dagenlang het huis gezellig maakten, vertrokken zijn.
Deze Vierdaagse heb ik geleerd hoe belangrijk solidariteit en medemenselijkheid zijn.
Het was een tweehonderdkilometer lange tafel met voedsel, drank en gezelligheid. Ik heb genoten van de mooie muziek die zo nu en dan te horen was. Van de gulle gastvrijheid in de volkswijken en kernen waar mensen het niet breed hebben…Maar vooral van de prachtige natuur die mijn stad omringt: de bossen, rivieren, vennen en heuvels die zich tijdens het wandelen anders manifesteren.
Ik heb gehuild om een Oekraïens vlaggetje dat de angst van het begin van de vergetelheid van dat land illustreerde. Om de liefdevolle blik van een bejaarde vrouw en de lachende gezichten van de leden van Driestroom-band ‘Jukebox’ die met prachtige muziek de wandelaars en het publiek vermaakten Mijn tranen vloeiden toen ik zag hoe een Somalisch meisje in hoofddoek met haar kleine handjes naar Duitse militairen bij een boom zwaaide.
Enorm moest ik lachen om het eindeloze geflirt en jaloezie van vrouwen en mannen. Om de rijke blingbling mannen in rode broeken die met een glas witte wijn in hand, met hun dure huizen, opgemaakte vrouwen en chihuahua’s pronkten.
Het is afgelopen. Op deze lege zaterdag wil ik iedereen die dit grote feest mogelijk maakte, bedanken: de straatvegers, ambulancebroeders, verkeersregelaars, politieagenten, verzorgenden, burgemeesters en alle andere vrijwilligers.
Ik dank alle mensen die mij ondersteund hebben. Mijn collega’s en vrienden, gastvrijheid van Rotaryclubs langs de route, de lekkerste appeltaart van Driestroom, Dierenkliniek Sint Anna voor de heerlijke haring, Henk voor de verrukkelijke bami en vele anderen.
Iedereen die de actie “De afstand is niet zo groot als je denkt!” een warm hart heeft toegedragen door het belangrijke werk te steunen van mensenrechtenactivisten van Shelter City Nijmegen … Dank Anne-Marie, Kees, Jaap, Paul, Josien … voor jullie kameraadschap.
Tot slot: elke vijfde zaterdag van de Vierdaagse wordt herbevestigd hoe belangrijk mijn Lilia voor mij is.
Het is volbracht!
Qader Shafiq
