‘Spiegels van de vrijheid’
Het ergste waar ik bang voor was gebeurde met mij. Dit jaar verhuisde ik van de ene oorlog naar de andere. Weer zag ik hoe dierbaren, die in een vreedzaam land leefden en een beschaafde toekomst nastreefden, door de agressie van oorlog werden getroffen. Wat dertig jaar geleden mijn geboortestad Kabul overkwam, teistert nu Charkov, de stad waar ik ooit de wereld én de liefde van de wereld heb leren kennen.
Dertig jaar geleden ervoeren inwoners van Kabul wat nu kinderen, vrouwen en mannen in de Oekraïense steden ervaren. Mijn zus, die toen wekenlang met haar kinderen in de kelder van hun flatgebouw aan de Kabul-rivier doorbracht, vertelde mij wat de beelden uit Oekraïne met haar doen. Ze hoort nu weer de mortieren van misdadige mudjahedin die hun huis raakten. Hier, in het vrije Nederland waar zij en haar kinderen een veilig leven vonden, worden zij nog steeds achtervolgd door de narigheden van toen. Haar jongste dochter, die nu een stoere vrouw en zorgprofessional is, raakt altijd weer in paniek wanneer de vuurwerklustigen met oud en nieuw tekeer gaan. Zouden deze liefhebbers van vreugdevuur zich kunnen verplaatsen in de beleving van bevende burgers van Aleppo, Mosul, Kabul, Sana of Marioepol?
Onze studievriendin Larisa, die Charkov ontvluchtte, woont nu bij ons in huis. Toen zij haar hoofd leeg wilde maken, zijn we naar de Overasseltse en Hatertse Vennen gegaan en was zij onder de indruk van de rust en de prachtige, vogelrijke natuur. Haar betraande ogen weerspiegelden echter de ervaringen van de koude oorlogskelders van Charkov. De gebeurtenissen van de afgelopen weken zouden ons op zijn minst aan het denken moeten zetten. Hoe vanzelfsprekend is de vrijheid die wij hier hebben eigenlijk?
Qader Shafiq
