‘Verweggistan’
Afgelopen jaar schreef ik deze column: Vorig jaar presenteerde de opsteller van het rapport ‘De staat van cultuur in Nijmegen’ zijn bevindingen. Een volle zaal cultuurmakers, ambtenaren en geïnteresseerden die op loopafstand van Lux wonen, hingen aan de lippen van een meneer van het bureau Bluyard. Hij gebruikte een foto van Nijmegen waarop de stadsdelen Dukenburg en Lindenholt zich onder donkere wolken bevonden. Hij was overal en bij iedereen geweest, zelfs in de kroegen. Behalve over het kanaal. Maar de verkenning met zijn Randstedelijke ogen werd de basis voor de cultuurvisie in Nijmegen.
O, wat was ik blij toen ik burgemeester Bruls over Dukenburg hoorde zeggen: “Dukenburg wordt niet vooruitgeholpen als ieder blijft vasthouden aan zijn/haar eigen belang. Huidige bewoners, ondernemers, beleidsmakers, actieve professionals, politici zullen uit hun eigen bubbel moeten stappen.” Hoeveel van de 39 leden tellende Nijmeegse gemeenteraad of gezaghebbende bestuurders en beleidsmakers wonen er eigenlijk in Dukenburg?
Toen ik kennis nam van het rapport van de branchevereniging van woningcorporaties Aedes over de leefbaarheid in wijken, dacht ik aan delen van Dukenburg. “Steeds meer mensen met uiteenlopende sociale problemen wonen samen in dezelfde wijk.” In dertig jaar tijd is Dukenburg ruim een derde van inwoners kwijtgeraakt. Vindt u het gek? Het woningtoewijzingsbeleid heeft vanaf begin deze eeuw de leegloop bevorderd. Terwijl de progressieve colleges mooie kreten als solidaire en bruisende stad produceerden, werden die dromen door de bittere werkelijkheid ingehaald. De beloofde geneesmiddelen werden pijnstillers met korte-termijnwerking.
Juist aanwezigheid van overheidsloketten, kunst en cultuur en verzorgde groenvoorzieningen zullen bijdragen aan de leefbaarheid en gevoel voor veiligheid van Dukenburgers. Het genomen besluit van het college om Steunpunt Stadswinkel Dukenburg nog minder open te laten zijn, vergroot de afstand. Dukenburg wordt het Nijmeegse Verweggistan. Misschien moeten Dukenburgers ook een Bluyard hun verhaal laten vertellen.
Met deze column hoopte ik toen duidelijk te maken dat er weinig rekening wordt gehouden met de wensen van ruim twintigduizend stadsdeelgenoten. Toen ik hoorde dat men het lichtblauwe kunstwerk Tekening in de lucht van Kelfkensbos naar Dukenburg verplaatst wordt, dacht ik bij mezelf: “Het dringt niet door tot hen die de lakens in deze stad uitdelen.” Wanneer mogen wij Dukenburgers, die meebetalen aan dure keuzes zoals het verbouwen van dat lichtblauwe museum op Kelfkensbos, kiezen wat wij willen?
Qader Shafiq
