‘Zweem van deernis’
“Jullie zijn de toekomst van dit arme land, de hoop van een beter leven voor ons allemaal…” Als wij stout waren in de klas, dan werden wij op die manier tot bedaren geroepen door Jonus Khan. Mijn leraar van het laatste basisschooljaar. De held in ruitjescolbert van wie ik leerde dat solidariteit de sleutel van het geluk betekende. Hoe belangrijk de gelijkheid tussen mannen en vrouwen voor de vitaliteit van de samenleving was. Als ik een klasgenoot uit die tijd tegenkom, dan herinneren wij hem.
Ons moreel kompas. Onze Gandhi van wie wij leerden dat strijd voor rechtvaardigheid geweldloos moet zijn. Het deed mij pijn toen ik hoorde dat mijn beste leermeester ontheemd was geraakt en elders op een markt groenten verkocht.
Tot de dag van vandaag is hij voor mij het gezicht achter het woord leraar. In Nijmegen vond ik hem terug. In gedaante van wijlen Wim van den Munkhof, mijn leraar Nederlands. En vriendin Sylvia die haar goedbetaalde adviseursbaan verruilde met de leerbank van de pabo om lerares van de kinderen te worden. Aan Jonus Khan dacht ik als ik op de Hatertseweg de altijd in het zwartgeklede juf Atie zag fietsen. De populaire juf Atie van de Prins Clausschool, aan wie misschien velen denken als de discussie over de positie van onderwijzers gaat. Of alle andere juffen en meesters die met passie en liefde onze kinderen onderwijzen. De onderwijsstaking van vorig jaar, waarmee de onderwijsbonden om meer structurele investeringen in het onderwijs vroegen, liet het mankement van onze beschaafde samenleving zien. Een zweem van deernis als je ziet dat er onvoldoende docenten zijn. En dat het beoefenen van het vak leraar zo veel bureaucratische beperkingen kent. Dat de school een veel belangrijkere rol heeft in het verbinden van mensen en bevorderen van cohesie in de samenleving dan politieke kreten en ambtelijke beleidsnotities.
Ik word blij als ik zie dat er meer jongeren voor de lerarenopleiding kiezen. Zij zullen met lage salarissen de stille gelukkigen worden. Een samenleving die het onderwijs niet als belangrijkste element van het stevige fundament ziet, wacht een wankelende toekomst.
Qader Shafiq
