‘Nijmegen als een regenwoud in Afrika’
We zaten in de oudste brouwerij van Nijmegen met hem te lunchen. Vanuit het raam keken wij naar de Waal. De herfst kleurde de stad, die inmiddels een rivier in zich heeft. William, zo heet de tiende mensenrechtenverdediger die gast is van Nijmegen de Shelter City. In het noorden van Oeganda voert hij een strijd tegen corrupte machtshebbers die bomen van het Zokaregenwoud naar China laten verdwijnen. Deze gepassioneerde strijder vertelt hier in het groene Nijmegen over het belang van bomen voor het leven. Op zijn smartphone las hij de informatie over deze oude brouwerij. Hij keek naar mij en zei: “Bij ons is niks bewaard gebleven dat ons aan onze voorouders kan herinneren.” Dit waren ook exact mijn gedachten. Stil keken wij verder uit het raam. Soms kan stilte krachtiger zijn dan gedachtewisseling die gepaard gaat met het zoeken naar woorden. We kregen allebei zin in bier. De slokken Hemelbier vrolijkten zijn ogen op. Het gesprek zonder woorden ging verder.
Hij, een sterke gemeenschapsman die de sociale samenhang en welvaart van de medemens in het behoud van natuur ziet, miste hier aan de Waal zijn dierbaren die niet van de pracht van deze stad kunnen genieten. De manier waarop hij keek, deed me begrijpen dat hij deze schoonheid zodanig wilde vastleggen dat hij het kan navertellen. Ik genoot van zijn blik op de Waal die op die van mij van vijfentwintig jaar geleden leek. Vijfentwintig jaar geleden vertelde ik in mijn gedachten over de schoonheid van de Waal aan dierbaren die ik achtergelaten had. Ik realiseerde me de betekenis van de stad van de rivier in mijn leven. In William als spiegel zag ik de verantwoordelijkheden die wij met z’n allen in dit welvarende deel van de wereld hebben. Wat wij niet woordeloos hoefden te bespreken was het geluk. We waren het met elkaar eens dat geluk pas echt geluk is wanneer het gedeeld wordt. Dankbaar keek ik naar de Waal. Ik voelde me gelukkig met de aanwezigheid van William, mijn nieuwe brother uit Afrika die Nijmegen in zijn dromen meeneemt. Ik hoop dat ik ooit in zijn Nijmegen Forest van het gezang van de vrije vogels mag genieten.
Qader Shafiq
