‘Hij heet Charles’
Ik was al een tijdje niet in Winkelcentrum Dukenburg geweest. Op een koude zaterdagmiddag fietste ik erheen om de warmte te zoeken. De schoenen sleutelmaker zat op zijn vertrouwde plek. De rijen bij de kassa’s van de Action waren net zo lang als anders. De ontvangst bij de Bruna was zoals gewoonlijk warm. Naast de afvalbakken van de cafetaria stonden jong en oud te smikkelen. Net zoals bij de ingang van Toko Amazing Oriental. Ik was blij met de komst van Pronk, een leer- en werkwinkel. Na wat gelezen te hebben in de bibliotheek en bij de groenteboer geweest te zijn, wilde ik dezelfde route terug nemen naar mijn fiets. Een oude man met een rollator trok mijn aandacht. Hij kwam mij bekend voor. Zou hij mijn eerste buurman in Nijmegen zijn? Hij bewoog langzaam. Daardoor kon ik de herinneringen van vijfentwintig jaar geleden terugroepen. “Het is hem!” Hij woonde met zijn vrouw naast de eengezinswoning in Voorstenkamp die ik met drie andere vluchtelingen deelde. Het Indische buurechtpaar was hartelijk voor ons. Toen ik statushouder werd en moest verhuizen naar een dure kamer op de Sint Annastraat, reed de buurman met zijn kleine Renault twee keer op en neer om mijn spullen over te brengen.
Sindsdien ben ik daar niet meer geweest. Een bezoek aan deze buren om ze te laten zien dat het goed met mij ging stelde ik steeds uit. Misschien omdat ik de moeilijkste periode van mijn leven daar heb doorgebracht. “Dag meneer. Mag ik u iets vragen?” Hij herkende mij niet. Maar hij vertelde mij dat hij in dat huis woonde. Zijn vrouw was een aantal jaren geleden overleden. Toen ik haar beschreef en mijn herinneringen aan haar met hem deelde, zag ik de glans van vertrouwen in zijn ogen en kwam ons gesprek op gang. Hij wist nu meer over Java te vertellen dan over hier. Hoe kon hij weten wie ik was als er zoveel mensen tijdelijk naast hen gehuisvest werden? Na een kwart eeuw weet ik dat deze buurman Charles heet. Wij hebben een selfie gemaakt en afgesproken dat ik bij hem langskom. Op de fiets jammerde ik dat ik de vrouw van Charles geen bos bloemen meer kan geven. Ik dacht aan de vele anderen die mij op weg hielpen.
Qader Shafiq
