‘Als beesten’
In april was het precies drie jaar geleden dat ik er bij mocht zijn in de Stikke Hezelstraat waar de eerste Nijmeegse Struikelstenen (Stolpersteine) werden geplaatst.
Kippenvel en rillingen.
Een mooie gedenkwaardige manier van herinnering. Zes miljoen Joden, Sinti en Roma overleefden de holocaust in Europa niet. En zolang je naam genoemd wordt…
Van de 107.000 uit Nederland gedeporteerde mensen keerden er slechts 5.200 levend terug. Als beesten werden ze gedwee afgevoerd in veewagens. Dat kon ook omdat onze voorouders, vaak bewust, de andere kant op keken; zo leerden we de afgelopen decennia.
Deze genocide werd mogelijk vanuit een in oorsprong democratisch gekozen overheid.
Na 1945 was iedereen het erover eens, ‘dat nooit meer’.
Maar helaas. Ook nu weer aangestuurd door een democratisch gekozen overheid, die op een gruwelijke aanslag hard reageerde maar tegelijk hiervan misbruik maakte om een hele bevolkingsgroep ongekend te treffen. Een overheid die mensen al tientallen jaren onderdrukt en verjaagt. Het zijn nu de Gazanen die als beesten door hun inmiddels bijna totaal vernielde land worden gejaagd. Lopend, er zijn zelfs geen veewagens.
Zeker 50.000 doden en 115.000 gewonden. Geen huizen meer, geen straten meer, geen voedsel meer en vooral geen toekomstige plek meer voor ‘struikelstenen’. Genocide.
En de wereld kijkt weer toe…
Ook bij de Nederlandse overheid, zo bleek duidelijk met het bekend worden van de dood van ongewapende hulpverleners, ging het knopje ‘besef’ niet om. De ingehuurde onpartijdige leider in Den Haag probeerde nog een en ander te redden.
Niet in mijn naam meneer …
Peter Saras
