José Velzeboer is de nieuwe columniste in de Dukenburger. José heeft 33 jaar bij de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen (HAN) en zijn voorgangers gewerkt. Ze was onder andere schrijfster voor het personeelsblad van Hogeschool Gelderland en daarna redacteur voor het studenten en personeelsblad van de HAN. De jaren daarna werkte ze als eindredacteur voor diverse interne communicatiemedia van de HAN en schreef jarenlang een vaste column in een ervan. Ook was ze taalcoach voor anderstalige studenten. José woont ongeveer dertig jaar in Weezenhof. Hier haar eerste column voor de Dukenburger.
Collecteren
Een prima manier om je eigen wijk te leren kennen is rondgaan met een collectebus. Je ontdekt eindelijk waar de straten nummer zus en nummer zoveel liggen en krijgt de kans je buurtgenoten te leren kennen. De directe buren durven natuurlijk geen nee te zeggen als je met je vriendelijkste lach op hun deurmat staat. Al pratend (over het weer, de formatie of wat de pot schaft vandaag) worden portemonnees en spaarpotten omgekieperd voor munten of het grovere geschut van een ineengevouwen briefje. Af en toe word ik naar binnen gevraagd voor een uitgebreider praatje hier en de bezichtiging van een uitbouw daar. In de minder bekende straten ontmoet ik opvallend veel dichte deuren (met soms verdekt opgesteld zo’n fel aanslaande hond) en stickers met ‘geen collectes’. Ik snap ergens wel dat mensen hiervoor kiezen, aardig is het niet voor de vrijwillige bedelaar die een collectant in wezen is. Plak die sticker dan op het tuinhek zodat ik niet eerst voor nop het pad af hoef te lopen! Maar er is ook veel enthousiasme: van “oh wat leuk”, “wat goed dat je dit doet” en “succes nog vandaag” tot de vraag “kun je alsjeblieft terugkomen want ik heb nu geen contanten.” Ik heb mensen stap voor stap uitgelegd hoe te betalen via QR-code en een ontsnapte huispoes weer naar binnen geholpen. De bedankjes daarvoor zijn de rest van de route met me meegelopen. Een enkeling reageert onvriendelijk helaas, zoals bij een huis met kluisachtige voordeur. Een sticker met alle soorten verkoop waarvoor aanbellen hier verboden is, doet me aarzelen. Overtreding kost 25 euro… Ik waag het toch en een sportschooltype doet open, ziet mij met m’n bus en wijst dan naar de sticker.
“Ik vraag alleen een bijdrage voor een goed doel, ik verkoop niks”, probeer ik. Hij ziet dat anders en zegt dat ik hem dus ‘eigenlijk’ 25 euro schuldig ben. “Dat dacht ik niet”, zeg ik en maak rechtsomkeert. Ook zonder zijn geld bleek ik een leuk bedrag te hebben opgehaald voor het Reumafonds.
Bedankt mensen!
José Velzeboer
Onder de knop ‘Columns’ zijn alle columnisten en alle columns van de afgelopen jaren te vinden op deze website.
Bericht april 2024
