‘Gekend zijn’
De laatste weken moet ik denken aan een lied van Trijntje Oosterhuis:
Ken je mij? Wie ken je dan?
Weet jij mij beter dan ik?
Ogen die door de zon heen kijken
Zoekend naar de plek waar ik woon
Ben jij beeldspraak voor iemand
die aardig is of onmetelijk ver,
die niet staat en niet valt
en niet voelt als ik,
niet koud en hooghartig
Ken je mij? Wie ken je dan?
Dat komt omdat ik in drie voorstellingen in Dukenburg verhalen hoorde van nieuwkomers in onze stad. Hun muziek, hun schilderijen, hun verhalen maakten indruk op de bezoekers. Ze vertelden over ontworteling en ontheemd zijn, maar ook hoe je een nieuw thuis kunt vinden, je kunt hechten aan Nijmegen, de Waal en de mensen die er wonen. Bij de koffie na afloop ontstonden er steeds bijzondere gesprekken. En ’s avonds laat bij de bushalte was er opeens een vrolijke verrassing voor de vrouw uit Oekraïne. In de voorstelling had ze zonder woorden de pijn in haar hart laten zien door haar felgeborduurde klederdracht af te leggen. En toen begon de man uit Iran opeens Oekraïens te spreken! Hij had er voor de oorlog acht jaar gestudeerd…
Deze nieuwkomers lieten van zich horen en zien en zongen als het ware met Trijntje mee:
Hier is de plek waar ik woon
Een stoel op het water,
Een raam waarlangs het opklarend weer
Of het vallende duister voorbijvaart
Heb je geroepen? Hier ben ik
Sinds een paar maanden is er nog een plek waar zulke ontmoetingen plaats kunnen vinden: iedere vrijdagmorgen van 9.30 tot 11.30 uur in de Tuinkamer van de Ontmoetingskerk. Koffie en soep staan klaar, we luisteren er graag naar elkaars verhalen!
Joska van der Meer
