‘Lentekriebels’
Het was de week van de lentekriebels (niet bang zijn, ik ga me niet in de discussie hierover mengen) en ik liep langs de achterkant van de nieuwe kinderopvang/ basisschool De Spil richting de bushalte Weezenhof 10e straat. Het was stralend weer en op het speelplein van de peuters was het een dolle boel. Van verre kon je ze al horen schateren en gillen, een en al uitbundige levenslust. Ook al had ik die ochtend de autoruiten nog moeten krabben, bij mezelf merkte ik het ook: die tintelende voorjaarssfeer die veel moois belooft.
Terwijl ik verder liep langs het gebouw zag ik dat het speelplein aan de voorkant net in volle vaart ingenomen werd door de grotere kinderen bij wie het ongetwijfeld ook erg was gaan kriebelen. Van de juffen en meesters kregen ze de ruimte. Als buurtbewoner is me opgevallen dat er vaak buiten gespeeld wordt bij deze school. Zouden ze wel genoeg leren, vroeg ik me laatst af. ‘Wij’ hadden vroeger een schamel speelkwartier en het schoolplein was een betegeld vierkant met verder niks. Je maakte er zelf iets leuks van met knikkers, springtouw en elastiek. Bij De Spil zijn de pleinen mooi aangelegde speeltuinen met verantwoorde, tot creativiteit en samenwerken uitnodigende speeltoestellen en heel veel groen.
Misschien is er op deze manier niet zoveel verschil tussen leren binnen of buiten? Helemaal leuk om te zien is – en daar komt de ‘spil’functie van de school om de hoek kijken – dat de pleinen ook na schooltijd veel kinderen en ouders trekken. Eindelijk levendigheid terug in de wijk! De omheining van het terrein is nog niet helemaal klaar, maar hopelijk gaat het open karakter dan niet verloren.
José Velzeboer
