‘Taalcafé’
Het was maandagochtend half elf en ik liep door het opgeknapte maar desondanks weinig sprankelende winkelcentrum in Zwanenveld. Voor een afspraak met mijn taalmaatje M ging ik de bieb binnen waar het op dit tijdstip al gezellig druk was. Aan een lange tafel naast een hardwerkende koffieautomaat werd door een gemêleerd gezelschap met veel gelach het weekend doorgenomen. Ik liep verder, langs een stapel spiksplinternieuwe boeken die je zomaar mocht meenemen: Joe Speedboat van Tommy Wieringa! Wat een goed boek, helaas nog wel te moeilijk voor M die ik verder achterin zou treffen.
Ze kwam uit het Taalcafé dat eens per week in deze en andere Nijmeegse bibliotheken wordt gehouden. Het was net koffiepauze en ook hier heerste een aangename drukte. Drie flinke groepen, ingedeeld naar niveau, bleken stamgasten van het Taalcafé.
Een barkeeper was er niet, wel betrokken vrijwilligers en biebmedewerkers die de groepen begeleidden. Ik was ook welkom in M’s groep, dus zaten we gezellig om elf uur samen met een bont gezelschap in de kroeg. Mannen, vrouwen, jong, oud, christenen, moslims, van overal vandaan en dus een paar Kaaskopjes, meer multiculti kun je het niet hebben. En hoe was de sfeer? Nou die was ge-wél-dig. Wat een interesse in elkaar en openheid (ondanks veel verlegenheid), plezier en enthousiasme!
Al sprak de al veertig jaar hier wonende Iraanse nog steeds gebrekkig Nederlands, ze is genaturaliseerd, fietst, betaalt belasting, werkt hard en doet geen Nederlandse vlieg kwaad. Ik heb ook nog steeds moeite met het Limburgs, de moedertaal van mijn schoonfamilie. Verschillen tussen mensen – of het nu van karakter, afkomst, taalniveau of politieke voorkeur is – kleuren het leven toch?
Of ben ik nu gek?
José Velzeboer
