‘Blijven dromen’
Soms droom ik hoe heerlijk het zou zijn als wij Weezenhoffers nu eindelijk eens dat beloofde winkelcentrum zouden krijgen.
Ja ik kén de bezwaren van buurtgenoten, zoals te hoge hoogbouw en te weinig parkeergelegenheid. Maar de leefbaarheid is sinds het oude winkelcentrum verkoolde tot braakliggend terrein met grote vaart achteruitgekacheld, hoe goed de enige overlevenden (Lidl, Chinees, kapper en snackbar) ook hun best doen. Uit pure wanhoop zou een mens aan noodwetten beginnen te denken… Kan Bruls er geen uitvaardigen om de projectontwikkelaar te dwingen de eerste spade in de grond te zetten? Hij kan ook vast wel wat laagjes van de hoogte afsnoepen en ervoor zorgen dat het Huis van de Weezenhof een mooie plek krijgt. Wat zou er een energie vrijkomen! Toen vorig jaar de nieuwbouw van de Prins Clausschool startte, gelegen pal náást ons zielige winkelcentrumpje, gaf dat meteen een kick: iets nieuws in de wijk!
Onlangs trof ik spontaan een stel mensen uit de buurt. Mensen die ik behalve op het jaarlijkse buurtfeest sporadisch tegenkom. We moesten voor een coronaprik naar Umberto in Wijchen. Daarbinnen bleken alle zestigplussers uit onze straat al in treinopstelling te zitten met de mouwen opgestroopt. Het langsrijdende prikkarretje leek zelfs een beetje op zo’n ouderwetse NS-trolley met minibar. Reuze gezellig was het. “We hadden wel met z’n allen een bus kunnen huren en er een dagje van kunnen maken. Broodjes en chocomel mee”, zei een buurvrouw. En dan na de terugreis niet iedereen linea recta naar huis maar een gezamenlijk afzakkertje op het terras van het café in ons mooie nieuwe winkelcentrum, dacht ik erbij.
Jaja, dream on baby…
José Velzeboer
