‘Geen werk’
Niet zo handig van mij, dodelijk zelfs: de deadline van de Dukenburger vergeten! Dat was het in ieder geval in mijn professionele leven (het heet niet voor niks ‘dode lijn’). De hoofdredacteur van uw wijkblad was gelukkig vergevingsgezind, dat moet ik hem nageven. Het is wel gewoon liefdewerk oud papier, dat stukjes schrijven.
Zou ik ervoor betaald worden dan was er vast geen pardon geweest. Met veel gezucht en gesteun ging ik achter de laptop en mopperde tegen niemand in het bijzonder: “Het lijkt verdorie wel of ik werk, vanochtend een afspraak met mijn Taalmaatje uit Peru en nu weer een samenhangend stel zinnen produceren in correct Nederlands… hoezo pensioen?” Na een korte stilte kwam daar dan toch mijn meneer: “En ik dacht nog wel dat je het leuk vond dat vrijwilligerswerk.” Hij heeft helemaal gelijk, maar op de camping hadden we afgelopen weekend al bardienst gedraaid en heggen geknipt. Ook vrijwilligerswerk.
Dus het was eventjes veel maar wat levert het allemaal niet op: versterking van de grijze celletjes, actief blijven en contact hebben met andere mensen en culturen. Maar vooral heel veel plezier. Zo hebben mijn taalmaatje (met Spaans als moedertaal) en ik vanochtend samen erg gelachen vanwege haar moeite met de uitspraak van een aantal letters zoals de V. Gevraagd naar haar hobby zei ze ‘bolliebal’ en de verbetering van haar spreken noemde ze ‘booruitgang’. Volgende week maandag ga ik met haar samen naar het Taalcafé in Bibliotheek Zwanenveld.
Kijken wat dat weer oplevert. Vrijwilligerswerk, ik kan het iedereen aanraden.
José Velzeboer
