‘Hoe heeft corona de senioren onder ons getroffen?’
Aangezien ik niet meer de jongste ben, volg ik uiteraard zeer geïnteresseerd de gevolgen van corona voor de senioren. Dat was vooral tijdens de beginfase door matig beleid niet al te best. Bejaarden- en zorginstellingen leken welhaast op sterfhuizen. Veel ouderen stierven in grote eenzaamheid zonder dat hun familie er bij kon zijn. Het drama dat zich afspeelde binnen de Nederlandse verzorgingstehuizen en hoe de rest van de samenleving hier op reageerde, kregen te weinig aandacht. Het werd een drama dat naar mijn idee sterk onderbelicht is gebleven. Daarna kwam nog de lockdownperiode waar veel senioren werden gemarginaliseerd en velen vereenzaamden en soms omkwamen door eenzaamheid en ellende.
Maar ook 2022 begon erg slecht voor de ouderen met een gebrekkig pensioen. De prijzen van voeding en brandstof schoten als een raket de hoogte in, de gemeentebelastingen op veel zaken stijgen. Van de kapper tot de horeca van vinyl tot chocolade, alles wordt door de inflatie duurder. Het inflatiespook in Nederland – een van de hoogste in Europa – waart rond vooral door gebrek aan lokale grondstoffen. De vrees van veel ouderen oud is arm, een geliefkoosde joodse uitdrukking, wordt geleidelijk aan realiteit. Dit is vooral zuur als men hard heeft gewerkt en een pensioentje bij elkaar gespaard. Veel pensioenkassen zijn in de jaren 90 leeggeroofd en nu verdampt bovendien veel van de koopkracht door de inflatie. Juist de gepensioneerden met een klein pensioen worden hard getroffen omdat zij geen inflatiecompensatie krijgen en geldelijk in armoede geraken, waartegen geen weerwoord is.
Veel ouderen kunnen daardoor niet het budget rondkrijgen en moeten met nauwelijks genoeg rondkomen. Geen wonder dat veel mensen in Nijmegen naar Duitsland gaan voor benzine en boodschappen. Daardoor krijgen de kleine Nederlandse winkeliers, die het toch al moeilijk hebben door corona, nog een extra (genade-)klap. Mogelijk raakt Dukenburg sommige van deze winkeliers wel kwijt. Veel ouderen dreigden ook in de koude te zitten en zoals vroeger onderkoeld te raken en daarvan een flinke longontsteking op te lopen. In mijn jeugdjaren kwam dit nog vaak voor tijdens de crisis na de Spaanse griepperiode. Maar gelukkig hebben we dit jaar tot nu toe geen Elfstedenwinter gehad.
Ook de huisvesting van senioren wordt een probleem. Gelukkig dat de Orangerie is herbouwd en nu Het Gouden Hart heet. Het opgeknapte pand ziet er inderdaad piekfijn uit, zoals ik bij een kort bezoek kon vaststellen. Het beheer van dit seniorencomplex is in handen van de (buitenlandse) beursonderneming Korian die in Nederland Het Gouden Hart als naam voert en in ons land heel wat zorgcomplexen met een zekere luxe voor ouderen exploiteert. Dit complex is zeker een aanwinst voor ons stadsdeel, maar voor wie? Alle waar naar zijn geld. De huurprijzen liggen tussen de 2000 en 3000 euro per maand. Hoewel deze huur wellicht zeer verantwoord is, weet ik nauwelijks mensen die een dergelijk bedrag maandelijks te spenderen hebben. U wel? Ik niet.
Erger vind ik nog de nieuwbouwplannen in Weezenhof waar boven het winkelcentrum circa 115 wooneenheden worden gepland. 77 hiervan hebben slechts 50 vierkante meter oppervlak en krijgen geen balkon. Ze zijn rond een binnenplaats gelegen. Vanaf de galerij kan men in de diepte kijken. Veel mogelijkheden om van het zonnetje te genieten zijn er niet. Ben ik blij dat ik daar niet hoef te wonen. Wanneer ik de laatste jaren van mijn leven daar zou moeten doorbrengen dan had ik het gevoel in een gevangenis te zijn ondergebracht, zonder de faciliteiten die gevangenen in een echt huis van bewaring tegenwoordig hebben. Ik ben blij dat ik nog in mijn doorzonrijtjeshuis woon. Wanneer ik mijn laatste dagen in een dergelijke 50 vierkante meter wooneenheid zou moeten slijten dan wenste ik geen 93 jaar te worden.
Janwillem Koten
