‘Geduld’
Mijn vader vertelde me vaak van de griepepidemie toen ik nog jong was. Iedere keer als er een griepgolf was, vreesde men een terugkeer van de Spaanse griep. De schrik zat er goed in! En daarvoor was reden genoeg. Er waren toen, vertelde mijn vader, in zijn kleine dorp in november 1918 meerdere begrafenissen per dag. De kerkklokken die de sterfte aankondigden beierden regelmatig, zodat men er bijna dol van werd. Niet alleen stierven veel mensen, ook het sociale en economische leven viel gedurende enkele maanden plat. In totaal waren in Nederland 60 duizend doden te betreuren, plus veel mensen die de gevolgen van de griep als chronische aandoening meedroegen. Nederland had toen 6 miljoen inwoners. Zou je dat vertalen naar het huidige inwoneraantal, dan zouden door die griep een kleine 200 duizend gedood zijn geweest en daarnaast vele gehandicapten.
De huidige corona-infectie lijkt veel op de Spaanse griep, zoals ik van eigen onderzoek weet. Er waren in Nederland toen drie griepgolven. De griep heerste van mei 1918 tot 1920, met daarna nog kleinere opstootjes. De meeste grieppatiënten kregen longoedeem waaraan zij stikkend stierven. Dat verschijnsel doet zich nu weer voor. Door beter zicht op infectieziekten en de mogelijkheid van beademing kan men nu van een aantal patiënten het leven redden.
Hoe men het ook wendt of keert, of men niet of wel behandelt, de economie komt in het slop. Maar het economische herstel is wel sneller wanneer men sociale isolatie doorvoert en er geen bestuurlijke chaos optreedt zoals in 1918.
Het is in ieders belang dat we geduldig zijn en de huidige maatregelen niet te snel laten varen. Dat zal komende maanden ook van de Dukenburgers veel uithoudingsvermogen vragen. Veel mensen die wat ouder zijn komen door de sociale isolatie in eenzaamheid en depressie. Het is dus zaak dat we elkaar ondersteunen. Er zijn gelukkig al diverse initiatieven, waarbij men hulp aanbiedt door bijvoorbeeld boodschappen te doen. Sommige mensen letten op buren door af en toe een tikje op het raam en een klein praatje achter het glas.
Maar er zijn ook buurten waar men als zombies de buurt benadert, vooral als in een van de huizen coronalijders zijn. Bij mijn bezoek aan een van de supermarkten blijkt een soort pantomime te worden opgevoerd. Iedereen loopt zwijgzaam met een bocht om een andere klant heen en tracht zo snel mogelijk de boodschappen bij elkaar te harken. Sociale isolatie heeft dus ook nadelen. Dat moet ons niet weerhouden om vriendelijk te zijn voor elkaar en behulpzaam als dat nodig is. De corona-affaire kan immers nog lang duren.
Janwillem Koten
