‘Mantelzorgster’
In de tijd dat wij in Zwanenveld woonden liep daar iedere dag, in meestal een fors tempo, een vrouw met haar hondje door de wijk om hem uit te laten. Ik zag haar vaak lopen, altijd haast. Bij navraag bleek dat ze al heel lang viermaal per dag haar man medicijnen moest geven, die hij met zijn slopende ziekte steeds nodig had. Trouw als ze was, hield ze dit al meer dan tien jaar vol. Mijn bewondering voor deze vrouw werd met de dag groter. Stil gedragen leed met grote zorg voor haar echtgenoot. Iedereen in de wijk kende de familie. De man werd bij zijn pensioen beloond met een koninklijke onderscheiding vanwege zijn actieve verleden.
Op een dag zag ik haar weer voorbij komen en besloot haar te vragen hoe het met haar echtgenoot was. “Niet goed”, vertelde ze. “Ik moet zorgen dat hij steeds op tijd zijn medicijnen krijgt en dat valt niet mee.” Ook dit gebeurt in uw wijk, in de straat waar u woont. Stil verdriet, een moedige vrouw die haar taak zeer serieus nam. Mijn vrouw en ik besloten om haar een grote bos bloemen te brengen als stille bewondering voor al haar inspanningen. Een handicap was altijd dat ze haar leed en zorgen zo veel mogelijk afscheidde van haar openbare leven. Door een paar kloppen op het raam van hun huis konden we de bos aan haar afgeven met de boodschap “Dit is voor jullie voor al de goede zorgen.” Op een dag viel er een rouwkaart bij ons in de brievenbus. Haar man was overleden. Tien jaren van zorg voor hem waren plotseling voorbij. Een enorme last viel van haar schouders. Haar onmenselijke taak zat erop. Maar tot onze grote schrik kwam plotseling het schokkende bericht dat ook zij was overleden en wel heel snel na haar echtgenoot.
Onvoorstelbaar leed dat ook in ons stadsdeel Dukenburg in het afgelopen jaar 2023 heeft plaatsgevonden. Iets waar wij als wijkbewoners vaak niet bij stilstaan: het stille leed dat ook in onze leefomgeving gebeurt. Ik weet zeker dat zij in het hiernamaals worden beloond.
Jaap Mooi
