De jaarwisseling 2020/2021 zorgde voor een verandering in twee huisartsenpraktijken in gezondheidscentrum ’de Schakel’ in de Meijhorst. De huisartsen Marianne Dees en René Hendrickx stopten met hun praktijk, respectievelijk om als ZZP’er verder te gaan (dokter Dees) en vanwege de pensioengerechtigde leeftijd (dokter Hendrickx). De huisartsen worden opgevolgd door de dames Loes van den Einden en Charlotte Willemse. Dokter Van den Einden werkt in de praktijk ‘Pennings & Van den Einden’. Huisarts Willemse zet de praktijk van dokter Hendrickx voort onder de naam ‘praktijk Willemse’. Op de website van het gezondheidscentrum is alle verdere informatie te vinden, maar ook de mensen die voor de telefoon kiezen, krijgen te horen wat op het moment van bellen aan de orde is. De redactie van ‘de Dukenburger’ legde de betrokken artsen dezelfde vragen voor betreffende hun werkzame tijd in de dokterspraktijken.
Dokter Dees vertelt
“Op 1 december 1990 was ik klaar met mijn huisartsenopleiding en mijn dochter Frederike was nog geen jaar oud. Ik was van plan om een tijdje te gaan waarnemen, maar mijn schoonmoeder vond dat een onverantwoord plan. Zij knipte een advertentie uit ’de Gelderlander’ waarmee in ‘de Schakel’ in Dukenburg een fulltime werkende, bij voorkeur vrouwelijke huisarts werd gezocht. Tussen Kerst en Oud en Nieuw reed ik vanuit West-Kapelle (een waarneming in een apotheekhoudende praktijk met bevallingen) naar Nijmegen. Ik bleek de enige vrouwelijke kandidaat die fulltime wilde werken. Ik heb er geen seconde spijt van gehad. In de tussenliggende dertig jaar is veel veranderd. Het eerste dat ik afschafte waren de nummertjes in het kastje waarmee je aanspraak kon maken op een consult. En mijn garagehouder was blij toen hij de autotelefoon niet meer hoefde om te zetten. Het had ook wel iets om de boodschappen in de Albert Heijn achter te laten omdat mijn pieper ging. Mijn kinderen vonden het zeker een vooruitgang toen er ’s nachts een oppas kwam als ik dienst op de huisartsenpost had. De patiëntenzorg is alleen maar boeiender geworden. Dukenburg werd een steeds kleurrijker wijk, de problematiek nam medisch en psychosociaal toe. Dat is op zich geen goede zaak maar het maakte mijn vak wel boeiender. Samen met de patiënt informatie op waarde schatten en elkaar helpen een geïnformeerd besluit te nemen. Daar kan ik nog jaren energie aan ontlenen.
Op 1 februari 1991 begon ik dus als huisarts in ‘De Schakel’. Ik volgde dokter Kregting op. Hij overleed in oktober 1990 toen hij aan het squashen was met zijn collega Ad Jansen. Ik was inderdaad een fulltime werkende vrouwelijke huisarts. Omdat in die tijd zwangerschap niet was verzekerd, werkte ik door totdat de gynaecoloog zei dat ik om medische reden bedrust moest houden. De dag van de bevalling was ik volgens de verzekering weer arbeidsgeschikt. Na vier weken ging ik weer aan het werk. De praktijk ging door en een waarneemster is duur. Er is één patiënt vertrokken: zij vond dat ik thuis bij mijn kinderen hoorde te zijn. Tja … verder sta ik voor wat ik belangrijk vind. Dat heeft niets te maken met mijn vrouw-zijn. Aan kwetsbare mensen de zorg verlenen die past bij hun eigen wensen en verwachtingen, is mijn motto. Los van hun opleiding, afkomst of culturele achtergrond.
De oude en nieuwe ‘Schakel’ zijn niet te vergelijken. De tijden veranderen; dat vraagt om een passende locatie en andere organisatiestructuren. Het Gezondheidscentrum is een fantastisch pand om in te mogen werken, aangepast aan de eisen van deze tijd (al is het nu alweer worstelen met gebrek aan ruimte). De toenemende en veranderende zorgvragen betekenden dat er meer personeel kwam. Daarmee veranderde de organisatie en is het zeker een uitdaging om persoonlijke en continuïteit van zorg te blijven leveren. De apotheek en andere disciplines onder één dak zorgen voor kortere lijntjes, samenwerking en daardoor betere zorg voor de patiënt of cliënt. Gewoon even bij elkaar binnenlopen werkt prima.
Nog steeds ben ik op verschillende manieren betrokken bij de euthanasie-ontwikkelingen op landelijk niveau. Daarnaast ben ik verbonden aan het Expertisecentrum Euthanasie, het centraal Tuchtcollege en doe ik waarnemingen en diensten door het gehele land. Aan ‘De Schakel’ ben ik niet meer verbonden. Wel ga ik door als onderzoekster aan de Radboud. Mijn speerpunten zijn laaggeletterdheid, beperkte gezondheidsvaardigheden, kwetsbare ouderen en palliatieve zorg. Ik ben altijd met veel plezier praktijk houdend huisarts geweest. Nooit heb ik dat als stressvol ervaren. Er is nu wel meer ruimte in mijn hoofd voor creatief denken en schrijven. En ik heb geen idee hoe mijn leven er verder uit gaat zien. Voor nu is er herwonnen vrijheid. En dat voelt goed.”
Dokter Hendrickx vertelt
“Ik heb mijn opleiding in Amsterdam gevolgd en heb daarna kort in Thailand gewerkt als algemeen arts in een vluchtelingenkamp. Daarna volgde ik in Amsterdam de opleiding tot huisarts. Wij woonden daar met drie kinderen op tweehoog, dat was niet fijn. En wij wilden erg graag een grotere woning in een rustige woonomgeving. Nijmegen kende ik als een leuke en fijne stad met een mooie omgeving. Toen ik een vacature zag heb ik gesolliciteerd en was snel aangenomen. Dukenburg was echter onbekend voor mij, maar ik voelde mij daar snel thuis. Ik vind Dukenburg een mooie en ruim opgezette wijk, met veel groen. De populatie is erg divers en die heb ik in de loop van jaren ook zien veranderen. Er kwamen mensen uit Vietnam, Ethiopia, Sudan en andere Afrikaanse landen, mediterrane landen, Caribisch gebied en recent veel mensen uit Syrië. Dat zorgde voor kleur en diversiteit in mijn werk en dat heb ik altijd erg leuk gevonden. Ik heb nog een tijdje visites gereden met de motor, dat vond ik ook heerlijk om te doen. Met de komst van de huisartsenpost in Nijmegen is er een grote verbetering gekomen van de werklast door diensten in Nijmegen. Dat was vroeger toch wel een forse belasting van het hele gezin. Dan moest ik onderweg gebruik maken van een pieper en als die afging moest ik een telefoon gaan zoeken. De mobiele telefoon was ook echt een uitkomst.
De nieuwe ‘Schakel’ is een hele vooruitgang. Het oude gebouw voelde steeds meer als een donkere bunker met tralies voor de ramen (tegen de herhaalde inbraken). Nu zitten we in een heerlijk nieuw gebouw met veel licht en ruimte. Ik vind het ook een mooi gebouw op een mooie plek bij de ingang van de Meijhorst. Met spijt neem ik daarvan afscheid, echt een heerlijke werkplek. Ook overleg met andere gebruikers en vooral de apotheek is heel makkelijk en direct.
Het is jammer dat het laatste jaar zo anders is gegaan door Covid-19. Het werk is ook erg veranderd daardoor: minder afspraken zodat de wachtkamer niet te vol wordt, meer telefonisch werken en beeldbellen. Vooral tijdens de eerste golf was alles nieuw en anders en kostte veel energie. Ondertussen zijn we weer eraan gewend geraakt en lopen zaken weer soepel. Ook het afscheid en de praktijkoverdracht zijn dus anders gelopen. Maar we moeten het er mee doen.
Ik heb op dit moment een hele leuke kleindochter van twee jaar en de volgende wordt in april verwacht. Zij houdt erg van doktertje spelen en heeft een eigen dokterskoffertje. Helaas woont zij in Amsterdam en zien we haar minder dan we willen (zeker met Corona). Mijn hobby’s zijn sporten (wielrennen, tennis, wintersport) en sleutelen aan mijn oude BMW-motoren. Voor liefhebbers: een R90/6 uit ’73 en een R100RS uit ’84. Ik ben eigenlijk wel een klusser. Daarnaast ben ik, sinds enkele jaren, weer begonnen met pianolessen en daar heb ik veel plezier in. Tja, ik denk dat er genoeg te doen is om mij mee bezig te houden en daar heb ik veel zin in.”
Bericht maart 2021
