Wie wel eens op het stadseiland Veur-Lent vertoeft, kan met eigen ogen zien hoe het Romeinse masker, gemaakt door Andreas Hetfeld, met zijn grote lege oogkassen Nijmegen in de gaten houdt. Het kunstwerk trekt veel bekijks en is al vele malen op de foto gezet. Nu heeft Andreas een nieuw kunstwerk aan ons getoond, dat van Gerard Philips.
Het ‘masker’ is een prachtige herinnering aan het verleden van de oudste stad van ons land. Als het masker goed genoeg focust, dan ‘ziet’ het in de Benedenstad in de Grotestraat een woonhuis met gedenkplaat aan Henriëtte Presburg. Zij was de moeder van Karl Marx, ook nu nog een bekend denker van weleer. Henriëttes zus Sophie had eveneens een zoon die de familienaam van zíjn vader eeuwenlang hoog zou houden: Gerard Philips. Van wie een eveneens fors beeld op 29 april 2023 over de Waal langs het masker kwam varen. Richting Zaltbommel, de geboortestad van Gerard. De eindbestemming van het borstbeeld is uiteraard de lichtstad Eindhoven, want Gerard was de oprichter van het toonaangevende Philipsconcern. De in Duitsland geboren Andreas Hetfeld (1965) tekent ook voor dit megabeeld: de stalen Gerard van zeven meter hoog. Het is opgebouwd uit horizontale stalen ringen. Heel apart, maar eveneens bijzonder zal het straks zijn dat de passant te voet of op de fiets onder Gerard door kan gaan. Als het ware en een beetje onbeleefd beschreven: door zijn keel naar achteren of door zijn nek naar voren. De echte naam van stalen Gerard wordt Poort naar de Toekomst. Het kunstwerk is een cadeau van het Philipsconcern (130-jarig bestaan) aan Eindhoven. Vanuit de scheepswerf in Millingen aan den Rijn moet Gerard naar de binnenstad van Eindhoven worden gebracht. Fotomensen van de Dukenburger gaan dit volgen.
Hulp van Merel Holleboom
Trouwe lezers van de Dukenburger zijn de naam van Merel meermaals tegengekomen, ooit als beeldend kunstenaar wonend in ons eigen stadsdeel.
Maar haar vleugels en talenten brengen haar naar overal elders. Zo kwam zij in Millingen terecht bij de vervaardiging van de stalen Gerard.
Merels eigen woorden: “Ik kan wel zeggen dat ik het een eer vond om eraan te mogen werken, samen met een superleuk gezellig team. In iedere pauze was er een berg koekjes en veel lol en humor. Het beeld bouwen ging met vallen en opstaan. Soms liep het als een speer met die laagjes opstapelen. Een andere keer liep alles vast doordat er onderdelen in spiegelbeeld of verkeerd genummerd waren. Dan weer was er iets zoekgeraakt en af en toe liep de lasersnijder vast.”
Ook stagneerde het werk door ziekte van iemand die vooraan in het proces werkte. Het beeld moest om de zoveel lagen worden uitgelijnd, anders zouden de lijnen scheef gaan staan. Ook de tunnel bouwen was een enorme klus. De uitdaging daarbij was: het niet recht maar taps toelopen van de tunnel. Door de bijzondere vormen van schouders/hoofd en rond de bovenkant, was op hoogte werken met een gewone steiger niet mogelijk. Dus bouwden we zelf steigers die aan het beeld werden vastgemaakt en om de anderhalve meter vast gelast aan een hoger deel. Dat kostte veel extra tijd. Daardoor was het best spannend: komt het beeld op tijd af? Houden we het vol met zijn allen, het zijn zoveel lagen. En toen was het hoofd klaar om op de eveneens voltooide romp gehesen te worden. Zo zweefde Gerard, tien ton aan gewicht, door de lucht en ineens: daar staat-ie dan. Wat een machtig figuur. “Tussen de lagen staal in zit een lege ruimte van vier millimeter. Zo kan er licht door schijnen waardoor het grote massief lijkende beeld ineens transparant wordt. Als een geestverschijning”, zegt Andreas zelf.
Bericht mei 2023