Dukenburg heeft een zeer wijze man verloren. Na een ziekbed van ruim een half jaar overleed Janwillem Koten op donderdag 18 mei. Hij werd 93 jaar oud. Als blijk van medeleven met het verlies van hun echtgenoot, (schoon-)vader en opa, wil ik voor het gezin van onze collega-redacteur Janwillem Koten, alsmede lezers van dit blad, enkele persoonlijke herinneringen ophalen.
Helena en Janwillem
Als zovelen in ons stadsdeel leerde ik Janwillem kennen als ‘de professor met de hoed’. Zomer of winter, binnen of buiten, Janwillem kon je uittekenen; al produceerde je alleen maar de hoed. Onze eerste ontmoeting was ongetwijfeld via de Ontmoetingskerk. Janwillem stond op vriendschappelijke voet met pastor Theo van Grunsven en zijn opvolgers. Als er maar iets gebeurde, zeker buiten de diensten om, dan was Janwillem van de partij. En met hem die andere Theo uit Tolhuis, die verhuisde naar de andere kant van de stad: Theo Vermeer. Zij gingen samen door het Dukenburgse leven als razende reporters. Theo Vermeer zag ik voor het eerst op een braderie in Lindenholt, want beide stadsdelen aan deze kant van het kanaal hadden hun belangstelling.
De voorlopers van onze wijkbladen, voordat de Dukenburger uitkwam, waren dan ook in en uit de handen van beide heren. Hun enthousiasme en brede belangstelling was niet te temmen; ze waren niet terug te fluiten. Ik denk dat er van beiden nog kopij op de plank ligt, in de la van hun bureau of in het geheugen van de pc.
Waar Theo als redacteur van de Dukenburger veel schreef over groen, sport, medebewoners – om maar een paar onderwerpen te noemen – had Jan Willem uiteraard een referentiekader betreffende gezondheid, ouderen en de verkiezingen.
Zijn enorme belangstelling en grote rol in de verenigingen voor genealogie mag ook beslist niet vergeten worden. Hij groeide hier uit tot een iconisch figuur. Niet gek dus dat meer dan eens de redactie van de Dukenburger probeerde Janwillem over te halen zijn memoires te schrijven. Zo’n vol en veelzijdig lang leven van een schrijver, geneeskundig wetenschapper in hart en nieren, familieman tot en met, met oog voor de mensen om hem heen, niet te vergeten wonend en werkend in zoveel oorden op deze wereld … dat moest een markant iemand als Janwillem toch delen! Hij ontkende altijd hiermee bezig te zijn. Uitgesproken heeft hij het nooit, maar was Janwillem soms a-sportief? Heel opmerkelijk was het namelijk dat Janwillem als talenwonder niet wist wat in de sport een derby was. Bijzonder leuk was het dat hij allochtone jongeren, chillend in een JOP, gewoon in het Arabisch aansprak. De jeugd was verrast! De laatste keer dat enkele redactieleden Janwillem en Helena bezochten was Kerstmis 2022. Een hoopvol gevoel nadat we beiden gesproken hadden, bekroop ons na het bezoek. Persoonlijk ben ik ‘blij’ dat ik Janwillem toen heb kunnen verrassen met zijn heel eigen begroeting naar dames toe: een handkus! Helena, kinderen en kleinkinderen, koester jullie mooie herinneringen aan gelukkige momenten.
Hette Morriën, Juni 2023
