Dukenburg heeft bewoners van het eerste uur met vaak boeiende verhalen. Net zo interessant is het om in gesprek te gaan met iemand die zijn complete werkzame leven hier doorbracht. Met Tomas Schröder bijvoorbeeld. Na 45 jaar ‘Dukenburgse dienst’ zet de fysiotherapeut er op 1 juli definitief een streep onder. “Ik heb hier een prachtige tijd gehad. Het is mooi geweest!”
Bij het sluitstuk van een lange loopbaan gaat de aandacht als vanzelf naar hoe ’t allemaal begon. Een snelle hoofdrekensom brengt ons in 1976. “In augustus van dat jaar studeerde ik af bij Jits van Pelt, die op dat moment thuis in Aldenhof praktijk hield”, vertelt Tomas. “Twee maanden daarvoor had hij me al gevraagd bij hem te komen werken. Fysiotherapie groeide op dat moment als kool, maar stond in Dukenburg nog in de kinderschoenen. Enigszins tot verbazing van medestudenten ging ik in op het aanbod van Jits. Ik voelde me hier direct thuis.”
Zetbaas
Tomas werkt een aantal jaar in Tolhuis, onder meer ook met Rob Fliervoet. In 1978 komt de vraag van Jits of Tomas een praktijkruimte wil openen in Lankforst. ‘Ik ging met veel plezier als een soort zetbaas aan de slag in een hoekwoning aan de 13e straat”, zegt Tomas. Kort daarna wordt hij lid in de maatschap en wordt Jos Derksen zijn directe collega. “Met hem en Bart Bors zet ik in 1992 een belangrijke stap: we kopen de voormalige kleuterschool midden in de wijk en toveren die om tot een multifunctioneel centrum, met verschillende (para)medische disciplines onder één dak. We kiezen er bewust voor een nieuwe richting in te slaan. In onze trainingszaal met medische fitnessapparatuur kunnen we patiënten gericht ondersteunen bij het zelf werken aan herstel. Die actievere rol van patiënten is in de loop der jaren steeds belangrijker geworden.”
Beul van Lankforst
De ene fysiotherapeut is de andere niet. Ieder heeft zijn eigen manier van werken. Kenmerkend voor Tomas is zijn nuchtere aanpak, in combinatie met een directe, duidelijke manier van communiceren. Met mooi weer en de deuren van de fitnessruimte open, kan ’t zomaar gebeuren dat je als voorbijganger zijn stemgeluid buiten opvangt. Tomas: “Mijn stijl? Ik zeg wat ik vind, hou mensen soms een spiegel voor en probeer ze hun klachten in perspectief te laten zien.” Gekscherend werd Tomas wel eens de beul van Lankforst genoemd, zegt hij lachend. “Als beginnend fysiotherapeut vond ik het vreselijk dat sommige patiënten het niet zagen zitten met mij. Ik dacht dat ik iedereen kon behandelen. Gelukkig accepteerde ik al snel dat smaken wat dat betreft verschillen.”
Mooie herinneringen
Woensdag 30 juni; dan trekt Tomas de deur van de fysiopraktijk in Lankforst beroepsmatig voor de laatste keer achter zich dicht. Er liggen veel herinneringen. Aan markante patiënten, oude Dukenburgers, echte ‘Nimwegenaren’, meerdere generaties van dezelfde familie die hij behandelde, mensen met ernstige aandoeningen. “Daar probeerde ik altijd iets extra’s voor te betekenen.” De tijd dat Tomas op locatie bewoners van de Orangerie behandelde komt bovendrijven, net als de brand in 2000 en de twee jaar durende strijd met de gemeente om het parkeerterrein naast de fysiopraktijk uit te ruilen met het pleintje vóór de praktijk. Tomas kreeg ’t voor mekaar! Ook de meer dan zestig studenten die bij Tomas, Bart en Jos stageliepen, zijn een bijzonder wapenfeit. “Twee collega’s van Fy-fit – sinds vorig jaar de nieuwe eigenaar van de praktijk – heb ik nog onder mijn hoede gehad. Je zou kunnen zeggen dat ik voor m’n eigen opvolging heb gezorgd.”
Graadmeter
45 jaar fysiotherapeut in Dukenburg, grotendeels in Lankforst. Dat klinkt als een unieke prestatie, maar is dat niet zozeer voor Tomas. “Uiteraard heb ik me wel eens afgevraagd of ik niet een keer heel ergens anders zou willen werken, maar daar kwam ik vaak al snel van terug. Wat ik hier heb en doe, was en is goed! Ik heb hier altijd met plezier gewerkt, in goede gezondheid en met geweldige collega’s. Een belangrijke graadmeter was voor mij altijd de terugkomst na de zomervakantie. De dag voor ik weer aan het werk moest, ging ik naar de praktijk. Ik keek wat er tijdens mijn afwezigheid gebeurd was, checkte de agenda voor de komende dagen. Die bezoekjes deed ik nooit met tegenzin, ik had er altijd weer plezier in. Dat zegt genoeg, denk ik.”
Tweede roeping
Misschien ook een reden voor de succesvolle carrière op min of meer dezelfde plek: parttime werken. Tomas koos er bewust voor om de taken en zorg voor de kinderen thuis met zijn vrouw te delen. “Met pensioen gaan zie ik als drie extra vrije dagen erbij. Ik ga me zeker niet vervelen en pak de kans om mijn tweede roeping te volgen: het onderwijs. Ik ben als vrijwilliger aan de slag bij de Voorleesexpres, ga meer uren taalles geven bij STEP en heb me aangemeld als surveillant bij tentamens. Na 45 jaar is het gedaan met fysiotherapie. Tijd voor nieuwe verhalen!”
Bericht juni 2021
