De Dukenburger

Voor het eerst sinds jaren groeit dit jaar ons stadsdeel, Tolhuis krijgt er een woonbuurt bij. Hof van Nijmegen met de Hofpoort zijn goed voor 156 woningen.

Storm over Dukenburg, van Weezenhof met veel omgevallen bomen tot Tolhuis met een ingestorte gevel, goed zichtbaar.


Hij kon het beeld van de kinderen die hij eerder op die avond op televisie had gezien niet van zijn netvlies krijgen. Zij waren uit hun koude en donkere flats naar een grote tent op straat gekomen om zich even op te warmen. Terwijl hun kleine handjes om de kachel dansten, keken zij in de camera’s van weldoeners van elders en spraken de dankwoorden die volwassenen in hun mond legden. De rapportage liet even later een hoogbejaarde vrouw met trillende handen zien die een plastic fles onder de afvoerpijp vasthield om de druppels van smeltende sneeuw van het dak op te vangen. Of een zwartgeklede moeder die bij het verse graf van haar zoon met beide handen een kruis vasthield… Dat deze onschuldige kinderen, deze ouderen doelwit werden van de stoere oorlogvoerders die vanaf de publieke tribunes met verzonnen fabels hun misdaden verbloemden, vond hij afschuwelijk. Vooral omdat deze tirannie gedragen werd door geestelijken in hun vredelievende gewaden. Zo kijkt de wereld toe hoe het satanisme van hebzucht en afgunst de menselijkheid overwint.

Woede en de pijn van machteloosheid overheersten hem. Daarom liep hij nu op straat. Met een kerstster in een pot dwaalde hij door de lege straten vol met versierde lantarenpalen. De vele kerstverlichtingen, grote televisieschermen en vrolijke stemmen in de woonkamers bleven onopgemerkt. Hij dacht nu weer aan het moment dat zijn leven voorgoed veranderd heeft. Het goede en het kwade van het leven dat hij toen in een paar minuten ervoer, beleefde hij nu weer. De boze man die op het punt stond op hem te schieten. De hand die de op hem gerichte geweerloop aan de kant schoof en riep: “Laat hem gaan!” De onbekende man die met drie woorden voorkwam dat hij het zoveelste slachtoffer van haat werd. Hij liep sindsdien met de vragen: wie was hij, waarom deed hij dat…? De vragen die snel plaats maakten voor het gevoel van dankbaarheid voor het leven dat hem gegund was. Hij wist nu dat het tonen van medemenselijkheid geen gunst is, maar een plicht.

Al bellend stond hij nu voor de deur van een grote hal die, anders dan vele versierde gebouwen in zijn stad, de somberheid uitstraalde.

Er werd opengedaan. De kerstster, bedoeld om voor gezelligheid in zijn huis te zorgen, gaf hij aan een oma en een kleinkind die hier, ver van hun land om het verlorene rouwden. Eenmaal thuis, stond hij voor het raam naar de flonkerende sterren te kijken. Hij zag nu pas dat aan de hemel een maansikkel hing.

Dromend van drie woorden voor een vreedzame wereld voor iedereen was hij in slaap gevallen.

Qader Shafiq

Uit de geschiedenis van ruim 50 jaar Dukenburg door redacteur Hette Morriën

Ver voordat Hara Fit & Fun het door de Keuringsdienst van Waren (KvW) leeg achtergelaten pand op de hoek van Meijhorst 60e straat en de Van Apelterenweg als basis kreeg, hield de KvW een open dag voor iedereen.

Het was enkele weken voor kerst. Bezoekers konden genieten van het uitzicht aan de achterkant van het mooie gebouw op de waterpartij die later de naam ‘Grand Canal’ zou krijgen, met dank aan een Meijhorst-bewoner. Het interieur van de KvW-etages was overzichtelijk en zelfs gezellig ingericht. De nieuwsgierigen onder de Dukenburgers keken hun ogen uit. Ook kregen zij veel en duidelijke informatie. Bijvoorbeeld over speelgoed, dat door de KvW op de plek waar nu kinderopvang Abeltje zit, werd gekeurd op veiligheid. Er was als voorbeeld een pop waarvan de ogen en haren loslieten, de plastic armen en benen lelijke kneuzingen lieten zien, die heel best door de liefhebbende poppenmoeder hadden kunnen zijn toegebracht.

Maar ook autootjes, met schroefjes en bandjes die zelfs kleuters zouden kunnen inslikken; dit soort dingen werd uit en te na onderzocht.

In één van de ruimtes een etage hoger werden levensmiddelen aan keuring onderworpen.

Veel mensen overkomt het, door het wegvallen van directe familie, geen werk meer hebben of anders, dreigt eenzaamheid. Bij de ‘Vincentius Vereniging Nijmegen’ in Meijhorst is er vier keer per week een plek om in contact te komen met anderen, om een praatje te maken. Daarnaast komt het volgende gebeuren er alweer aan. Door de komende winter(s) met de hoge stookkosten zullen velen mogelijkheden zoeken om thuis de kachel korte of langere tijd uit te zetten. Ook dan zijn mensen die behoefte hebben aan een (warme) plek en een praatje welkom. De komende wintermaanden zal dit één van de warme plekken en ontmoetingsplekken in Dukenburg zijn. Klik hier voor tijden en locaties.

Vestiging in Dukenburg

 De Vincentius Vereniging in Meijhorst geeft die mogelijkheid, zo vertelt Henk Platenburg die samen met zijn vaste hulp Sandra Langeraar de vestiging van Vincentius op Meijhorst 14-00 runt. De bijna tachtigjarige Henk woont al langer in Meijhorst, de laatste elf jaar in de Meiberg. Ongeveer vijf á zes jaar terug is hij bij de Vincentius Vereniging Nijmegen begonnen in de vestiging aan De Voorstenkamp, een enkele keer was hij te vinden in de hoofdvestiging in de Horstacker.

Toen anderhalf jaar geleden, na de corona-tijd, ook in Dukenburg en zelfs in Meijhorst een vestiging zou komen werd Henk gevraagd deze te runnen. Dit was precies in het straatje van Henk en natuurlijk wilde hij dat.   

Soep en altijd koffie

Henk startte met twee openingsmomenten, op de woensdagmiddagen van 13.00 tot 15.00 uur met een spelletjesmiddag en op de vrijdagen van 11.00 tot 13.00 uur met (verse)soep en wat extra’s. De spelletjes middagen werden vaak praatmiddagen, Sandra valt hier meteen bij met “Kwebbelmiddagen hoor.” Gezelligheid troef dus… De behoefte is er groot genoeg voor want gemiddeld zijn er vijftien tot twintig personen. De sfeer is altijd goed, Henk waakt er wel voor dat dit zo blijft. Hij kent de mensen in Dukenburg en zal met vriendelijke hand dit sturen. Verder blijft iedereen welkom.